پایان نامه کارشناسی ارشد ادبیات
گرایش فرهنگ و زبان های باستان
110 صفحه
چکیده:
مانی در سال 215 میلادی در بابل از پدر و مادری ایرانی به دنیا آمد. او پس از ادعای دریافت وحی در دو مرحله، یکی در سن 12 سالگی و دیگری در سن 24 سالگی؛ خود را آخرین فرستادة خداوند نامید و به خود لقب " خاتم النبیین" داد. مانی برای ترویج دین خود به ایران و چند کشور دیگر سفرکرد. در ایران از شاپوراول اجازه گرفت و تا زمان بهرام اول بدون هیچگونه مشکلی به ترویج دین خود پرداخت. دین مانی ترکیبی از آموزه های ادیان مسیحی، زرتشتی و گنوسی است که او آن را در قالب اسطوره به شعر و نثر بیان کرده است. سرود نامه ها، بخش عمده ای از ادبیات مانوی را تشکیل میدهند که از مهمترین آنها انگدروشنان (روشنی های کامل) و هویدگمان (نیکبختی برای ما) و مهرنامگ(سرودنامه) میباشد. همچنین داستانهای تمثیلی قسمت مهمی از ادبیات مانوی را بهخود اختصاص میدهند که در پس آن داستانها، عقاید دین مانی نهفته است. مانی شاعر توانایی بود و در اشعار خود از تشبیهات زیبا و استعاره و کنایه های بدیع بهره میبرد. متون و اشعار مانوی از جنبه های زیادی همچون ساخت دستور زبان، ترجمه، ریشه شناسی و وزن شعری بررسی شده و کتابهای ارزشمند فراوانی در این زمینه ها نوشته شده اند. امّا زیبایی این متون و اشعار از نظر ادبی چندان مورد توجه قرارنگرفته است. در این پایان نامه سعی شده که بازتاب اندیشه های مانی در اشعار او مورد تجزیه و تحلیل قرارگیرد و این نکته روشن شود که آیا اساساً مانی و مانویان از ادبیات به عنوان وسیله ای جهت تبلیغ دین خود استفاده میکردند. که این امر با مطاله و بررسی کتابهای بهروز نویسندگان صاحب نام این رشته و نیز مقالات جدید اساتید ایرانی و غیر ایرانی انجام شد و در نهایت نگارنده را به این نتیجه رساند که مانی با بهره گیری از واژگانی خاص در قالب آرایه های ادبی (بخصوص کنایه، تشبیه و استعاره) دین خود را تبلیغ میکرده است.
کلید واژه : مانی، آرایه های ادبی، شعر
بررسی آرایه های ادبی در متون و اشعار مانوی