آبِسْتَنی،بارور شدن و فرزند آوردن زن از مرد و دوره‌ای که زن بچه‌ای را در زهدان،یا به اصطلاح عامه در شکم خود،از هنگام بسته شدن نطفة او تا هنگام زادن حمل می‌کند. آبستن صورت فارسی واژه پهلوی«آبِسْتَن»و«آبُسْتَن»(مکنزی،ذیل همین واژه‌ها)و صورت قدیمتر آن«آپُسْتَن» و «آپُسْتَنیه» (آبُستنی) است.این واژه از پیشوند«آ»و دو کلمة «پُسْ» به معنی پسر،و«تَن»و پسوند اسم معنی«ایه»ترکیب یافته است (تبریزی،ذیل آبستن).واژة آبستنی از سویی حال زنی را وصف می‌کند که فرزند پسری در تن یا شکم خود دارد و از سوی دیگر بیان‌کنندة ارزش و بهایی است که در عقیدة جمعی ایرانیان به پسر، یعنی جنس نرینه، داده می‌شده است. واژة آبستن در فارسی تهرانی به صورت «آبِسَّن» و در گویشهای کردی«آوس»(وهبی؛مردوخ)و لری«اَوِس»(حصوری؛ایزدپناه) متداول است.در کردی آبستن را«زِک پِرّ»به معنی فرزنددار، هم می‌نامند.«زِک»در گویش گیلکی به صورت«زَک»و«زاک»و به معنی فرزند و بچه آمده است(ستوده).این واژه شکل دیگر واژة فارسی«زِه» است که در کلمة«زهدان»،به معنی بچه‌دان و رحم و ترکیب«زه و زاد»و اصطلاح عامیانة «زاق و زوق»به معنی فرزند و فرزندان بسیار،بازمانده است.در زبان فارسی واژه‌های«بارداری»و«باردار»که بر گرداندة فارسی واژه‌های عربی«حمل»و«حامل»است،و«حاملگی»و«حامله» نیز به جای آبستنی و آبستن به کار می‌رود.
تحقیق-آبستن(بارداری)
