در شبکه‌های کوچک، و در نقاطی که انتقال اطلاعات معمولا مستقیم است، مسیریابی چندان جدی گرفته نمی‌شود. اما هنگامی که شبکه‌ها از حالت‌های ایستگاه‌های کاری خارج می‌شوند و کمی پیچیده‌تر می‌شوند، در این حالت، مسیریابی و انتخاب مسیر بهینه برای ارسال بسته‌های اطلاعاتی، به یک امر مهم بدل می‌شود. در شبکه‌های بزرگ، دستگاه‌هایی به‌عنوان مسیریاب (1) وجود دارند که عمل مسیریابی را انجام می‌دهند.
الگوریتم مسیریابی‌ای مناسب است که 6 ویژگی زیر را داشته باشد: صحت عملکرد(2) ، سادگی(3)، قابلیت اطمینان(4)، پایداری(5)، عدالت(6) و بهینگی(7).
بدیهی است که الگوریتمی بهتر است که صحت عملکرد بالایی داشته باشد و در عین حال ساده باشد، اما چه الگوریتمی قابلیت اتکای خوبی دارد؟ الگوریتمی مناسب است که در گذشت زمان، با تغییر نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای شبکه و تغییر پروتکل‌ها، همچنان مسیریابی درستی ارائه دهد. همچنین مهم است که بعد از یک مدت زمان خاص، الگوریتم مسیریابی به حالتی پایدار برسد و همزمان با آن، مسیریابی بهینه‌ای داشته باشد و در ارسال بسته‌ها عدالت را رعایت کند.
الگوریتمهای مسیریابی