صابون قدیمی ترین عامل فعال سطحی (سورفکتانت) است. عقیده بر این است که بیش از 4500 سال است که استفاده می شود. منشأ بهداشت فردی به زمان ما قبل تاریخ بر می گردد، انسان های اولیه که گوشت را بر روی آتش می پختند، ممکن است ، با این موضوع مواجه شده باشند که پس از باران، کف عجیبی اطراف خاکستر آتش به وجود می آید و خاکستر موجب می شود که ظرف غذا و دست ها تمیز تر از حد انتظار شوند. در جوامع اولیه که نزدیک آبراهه ها، توسعه یافتند، مواد صابون مانندی که به نظر می رسد از گیاهانی چون نماسول صابونی و ریشه های آن، یوکا، دم اسبی، برگ های گل آویز، صابون و آگاو که همگی در نزدیکی دریاچه ها و کرانه رودها شکوفا می شوند ، مورد استخراج قرار می گرفت. بابلیان صابون را حدود 2800 سال پیش از میلاد ساخته اند. از نوشته ها چنین برمی آید که برای ساختن صابون چربی ها را با خاکستر می جوشاندند.
در فنیقیه حدود 60 سال پیش از میلاد، صابون را برای مقاصد نامعلوم که تصور می شود در پاکسازی الیاف منسوجات و آماده سازی برای لباس های بافتنی، حالت دهنده مو یا به عنوان دوا روی جراحت زخم بوده است، به کار می گرفتند . شواهد حاکی از آن است که مصریان به شیوه منظمی حمام می کردند و Ebexs papyrus یک سند پزشکی مربوط به زمان 1500 سال قبل از میلاد، یک ماده صابون مانند را که از ترکیب روغن های حیوانی و گیاهی با نمک های قلیایی بوجود می آمد، توصیف می کند که برای شستشو و یا درمان بیماری های پوستی به کار می بردند.
همچنین حضرت موسی (ع) در زمان خودش قوانین مبسوطی درباره پاکیزگی شخصی و سلامتی به بنی اسرائیل ارائه کرد و روایت های تورات نشانگر این است که یهودیان احتمالاً می دانستند که ژل مو با ترکیبی از روغن و خاکستر تولید می شده است. در حالیکه یونانیان نخستین، به دلایل زیبایی حمام می کردند، آنها بدن خود را با قطعات رس، شن، سنگ پا و خاکستر به جای صابون می شستند. وسیله ی فلزی به عنوان برس بدن، جهت زدودن روغن ها و خاکسترهای به کار رفته برای بدن های روغن مالی شده، استفاده می شده و چرک های بدن بطور آشکار با فرایند تراشیدن حذف می شده است.
د ر روم باستان، روغن ها، مرهم ها، اسانس های گیاهی و لوازم آرایش به میزان انبوه مصرف می شده است. اما هیچ نشانی از صابون و استفاده از آن به عنوان عامل پاک کننده وجود ندارد. در حالیکه آنان به استفاده از حمام های عمومی، بهداشت فردی شامل مالیدن بدن با روغن زیتون و شن و استفاده از یک بدن ساب (برس) برای تمیز کردن روغن، شن ، چرک ، چربی و سلول های مرده پوست بدن خود شناخته شده بودند.
به هر حال نام صابون به نظر می رسد مطابق افسانه روم باستان از mount sapo، جائیکه حیوانات قربانی می شدند منشأ گرفته است. باران از بالا ی این کوه با ترکیبی از روغن های حیوانی ذوب شده یا پیه و خاکسترهای چوب با خاک رس در طول رودخانه ی تایبر پایین می آمد ، زنانی که لباس ها را در رودخانه می شستند به طور آشکار متوجه می شدند لباس هایی که در معرض ترکیب صابونی، اسیدهای صابون ساز (اسید چرب) و قلیایی داخل آب رودخانه بودند، با اندکی تلاش خیلی سریع تمیز تر می شدند. صابونی شدن، یک عبارت شیمیایی برای واکنش تهیه صابون، نام این کوه را در روم، در بردارد.
شواهد موثق اولیه درباره صابون سازی در گزارش های تاریخ روم باستان یافته شده است. تاریخدان رومی به نام Pling the Elder تهیه (سنتز) صابون را از پیه بز و خاکسترهای چوب سوز آور توصیف می کند و بیان می دارد که برای سخت کردن صابون، نمک معمولی به آن افزوده می شود. رومی ها مدتها قبل از اینکه فرایندهای شیمیایی به طور کامل شناخته شوند، می دانستند با گرم کردن روغن بز و عصاره های خاکستر های چوب که دارای محصولات قلیایی به عنوان مثال پتاسیم هیدورکسید و پتاسیم کربنات است، موجب تولید صابون می شوند. واکنش اولیه هیدروکسید پتاسیم تشکیل می دهد، که موجب تجزیه ی گلیسریدهای چربی به اجزاء گلیسرین و اسیدهای چرب می شود. در فرایند، اسید چرب با قلیاهای قوی خنثی شده و واکنش به شکل نمک به پایان می رسد.
شامل 25 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود تحقیق سنتز صابون