این مطلب از مطالب آزاد موجود در اینترنت جمع آوری شده است و در مورد اوضاع ایران در زمان حکومت تیمور لنگ و در 8 صفحه می باشد و در زیر قسمتی از متن آورده شده است :تیمور در اواخر قرن هشتم هجرى به ایران حمله کرد و سمرقند را پایتخت خویش قرار داد. هنر تیمورى هنرى بود که در ماوراءالنهر و شرق ایران در زمان تیمورلنگ و به‌طور همزمان در غرب ایران تحت حکومت سلسله‌هاى ترکمان‌ها به اوج خود رسید. مکتب هرات که نشانگر هنر این دوره به‌خصوص در نقاشى است، در هنر مغولان هند تأثیرى قاطع به‌جاى نهاد. تیمور بعد از تسلط بر ایران و ویرانى آن آن و نیز جنوب روسیه، شمال غربى هند، سوریه، عراق و آناتولى به چین لشکرکشى نمود، اما در سال ۸۰۷ در سمرقند به خاک سپرده شد.
دورهٔ حکومت واقعى تیموریان با سلطنت شاهرخ شروع شد. او توانست به‌سرعت قسمت اعظم مناطق ایران را بار دیگر متحد و یکپارچه سازد. شاهرخ سه نفر از فرزندان خود را نایب امپراتورى خویش ساخت: الغ بیک در آسیاى میانه (سمرقند)، بایسنقر میرزا در خراسان (هرات)، سلطان ابراهیم در فارس (شیراز). قدرت تیمورى پس از مرگ شاهرخ در نتیجهٔ جنگ‌هاى خانگى بر سر قدرت و جنگ‌هاى مداوم با ترکمانان و ازبکان رو به تباهى رفت. این زوال و تباهی، هنرها را از شکوفایى مخصوصاً در سمرقند و هرات باز نداشت.
در دربار سلطان حسین بایقرا که در هرات حکومت کرد افرادى چون میر علیشیر نوایی، پیشرو ادبیات ترکى شرقی، جامى شاعر بزرگ ایرانی، بهزاد، شاه مظفر، قاسمعلی، میرک نقاشى و عبدالرزاق نقاشان بلندآواز این دوران زندگى مى‌کردند. این‌ها تعداد اندکى از افرادى است که در این دربار حضور داشتند.
با تیموریان یکى از درخشان‌ترین ادوار تمدن اسلامى آغاز شد. در زمان حکومت آنها معمارى از نظر عظمت و غناى تزئینات به شکوه و شکوفایى بى‌نظیرى دست یافت. معمارى این دوره را بیشتر باید در سمرقند و هرات مطالعه کرد. هنر نقاشى به چنان مرتبه‌اى از کامل و تکامل رسید که الگویى براى کل مکاتب آینده نقاشى قرار گرفت. این دوره همچنین دورهٔ تحول و توسعهٔ عظیم و تولید درخشان هنرهاى تزئینى (منسوجات و به‌ویژه، قالیبافی، سفالگری، جواهرکاری، فلزکاری، حکاکى و حجاری) بود. ریشه‌هاى هنر مغولى را در هند مى‌توان در هنر دورهٔ تیمورى پیگیرى کرد. زیرا نخستین امپراتور مغولى هند از اعقاب تیمور به‌‌شمار مى‌رفت. این سلسله سرانجام به‌دست صفویه فروپاشید.
در790ه.ق 27 اوت 1387 میلادی تیمور لنگ اصفهان را فتح کرد ولی به سبب آنکه عده ای از مردم اصفهان بر ضد او شورش کردند و مامورین وصول باج را کشتند، دستور قتل عام مردم را صادر کرد. مورخین نوشته اند که هفتاد هزار نفر از مردم کشته شدند و از سرهای آنها مناره های زیادی ساخت. تیمور تا نوامبر 1387 میلادی آذرماه به مدت سه ماه در اصفهان باقی ماند و سپس در دسامبر 1387 به سمت شیراز رهسپار شد تا سلسله آل مظفر را از میان بردارد.
حال ببینیم که تیمور که بود و چه کرد و با چه بهانه و انگیزه ای در اصفهان قتل عام به راه انداخت و چگونه رخت از این جهان بربست. «تیمور» را ایرانیان به سبب لنگی پای چپش، تیمورلنگ می خوانند اروپائیان به او «تامرلان» می گویند. تیمور فرزند «ترغای» از قوم تاتار بود که آن قوم نیز شاخه ای از مغولان آسیای مرکزی بودند. تیمور به زبان مردم آسیای مرکزی به معنی «آهن» است. او در 8 آوریل 1335میلادی در شهر «کش» شهر سبز کنونی در جنوب سمرقند بر سر راه این شهر و بلخ به دنیا آمد. طایفه ای که تیمور متعلق به آن بود «برلاس» نام داشت.
اوضاع ایران در زمان حکومت تیمور لنگ