پاورپوینت زیبایی شناسی در معماری - مبانی نظری 21 اسلاید
لغت زیباشناختی(استتیک):یونانی است. به معنی ادراک.
زیبایی شناسی؛قابلیتی برای درک بهتر اجسام و باعث تغییر در نگرش می گردد.
هدف زیبایی شناسی:توضیح چیستی،نحوه درک ما،تحلیل سطوح و گونه های زیبایی.
پیدایش دانش زیبا شناسی : دو سده اخیر.قرن18 بیشتر جنبه روانشناسانه گرفت.
سه عامل اساسی نقش دهنده در معماری«ویترویوس»:
-زیبایی -ایستایی -کارآیی.
تصویر فایل:
اکنون برگردیم به موضوع زیبا شناسی[1]-مسأله ای که این علم جدید در صدد جوابگوئی آن برآمد (اگر بخواهیم آنرا به اختصار و بطور کلی بیان کنیم) این بود که نقش شعر یا هنر یا خیال در تطور روح چیست و بالنتیجه از چه قرار است- طرح این مسأله بخودی خود موجب شد که سؤال عکس سئوال بالامطرح شود یعنی نقش علم منطقی و زندگی عملی و اخلاق یا بعبارت دیگر روح در روابط و تحول تظاهرات مختلف خود چیست- شعار جدید تفکر «صورت برداری از محتویات روح بشر» شد. مسأله زیبا شناسی یکی از این محتویات بود که بایستی در صورت قید شود و در عین حال بشکل همۀ محتویات دیگر نیز در می آید. تعمق در چگونگی شعر و مخلوقات نیروی خیال بدون تعمق در روح به تمامی آن غیرممکن بود و ساختن یک فلسفه روح بدون ساختن علم زیباشناسی امکان نداشت. هیچ یک از فلاسفه جدید از این روش الزامی منحرف نشده و اگر چنین بنظر برسد که یکی از آنها به این اصل نزدیک نشده است وقتی بیشتر دقت کنیم کهنه برگشته و یادر حقیقت اوهم وارد مسأله زیباشناسی شده است منتهی بطرز غیرعمدی یا غیر مستقیم یا منفی یک مثال برجسته کفایت خواهد کرد. کانت که در بالا بردن علم زیباشناسی بمقام فلسفه بیش از دیگران تأمل به خرج داد بالاخره خود را از تغییر روش ناچار دید و پس از فارغ شدن از تألیف انتقاد عقل نظری و انتقاد عقل عملی به تألیف انتقاد سوم یعنی قضاوت زیبایی و غائی پرداخت و به این ترتیب نشان داد که اگر جز این کرده بود در کار «صورت برداری» او نقیصه و شکاف بزرگی باقی می ماند اینکه گاهی از نویسندگان جدید شنیده می شود که هدفشان تحقیق زیباشناسی «خارج از محیط فلسفه و بالاستقلال» می باشد دلیلی علیه این مطلب نیست زیرا همین نکته را بارها دربارۀ اخلاق و منطق هم گفته اند و مقصود از آن فقط «خارج از محیط فلسفه وجودی یا فلسفۀ عالم مجردات یا جرمی صرف» یا بعبارت دیگر فلسفۀ ماوراءالطبیعه بوده که البته اصولاً هدفی است قابل ستایش و مأید نظرما. بطور خلاصه صاحبان فکر دورۀ جدید رابطۀ زیباشناسی را با بقیه فلسفه یک رابطه ذاتی و معنوی می دانند نه صوری برخلاف فلاسفه دورۀ پیشین که توجه آنها به موضوعهای هنر فقط به این صورت بوده است که برسم آزمایش مدرکات را یا بصورت دائره المعارف و یا بطور مسلسل و پشت سرهم تحت یک نوع نظم و ترتیبی آورده اند.
3- زیبایی شناسی
1-3- زیبایی شناسی و اشاره ای مختصر به آن
نبودن علم زیبایی شناسی بمعنی واقعی آن در زمان قدیم رابطه مستقیم با چگونگی فلسفۀ آن زمان دارد از اینجا ثابت می شود که فلسفۀ جدید و علم زیبا شناسی در یک موقع با هم بوجود آمده اند.
تاریخ شروع این علم اخیرا را می توان بین قرن هفدهم و قرن هجدهم قرار دارد. یعنی همزمان با پیدایش مکتب سوبژکتیویسم جدید وبروز این نظریه که فلسفه عبارت از شناخت روح است و حقیقت در درون هستی ها ساری است، یعنی ساری در روح است زیرا ساری بودن آن در طبیعت که آنرا وحدت وجود نامیده اند مانند خود طبیعت یک نوع عقیده بوجود حقیقت در خارج از عالم محسوساتی است. در مقابل دروه ای که بدین ترتیب آغاز می شود دوره ای که پایان می یابد و آنرا وصف کردم متعلق به تاریخ زیباشناسی نیست بلکه حداکثر می توان آنرا به دورۀ پیش از تاریخ زیباشناسی مربوط دانست.
1-1-3- زیباشناسی و تقسیم آن به 2 دوره
تاریخ زیباشناسی را تقسیم به دوره هائی کرده اند یا بلکه بهتر است بگوئیم اول یک دورۀ ماقبل تاریخ قائل شده اند که شامل آن دوهزار سال و بیشتری است که سابق برانتقاد و فلسفلۀ قرن هفدهم می باشد و بعد یک تاریخی قائل شده اند از قرن هفدهم تا امروز که این تاریخ بطرز روشن تری به چهار دورۀ فرعی تقسیم می شود دوره اول دورۀ زیباشناسی پیش از کانت است که موضوع اصلی آن تجسس یک «ملکۀ» زیباشناسی و تعیین مقام آن در میان سایر «ملکات» ذهن اتس دورۀ دوم دورۀ زیباشناسی کانت و بعد از کانت است انتهای آن منتفی شدن ایدآلیسم ماورء الطبیعه است و طی آن تصور ملکات ذهن بشکل انتزاعی و گردهم آوردن آنها متروک گردیده و این ملکات بصورت تاریخ معنوی روح درآمدند. در این تطور معنوی هنر مقام خود را احراز کرد و این تطور یک نوع سیر مذهبی بود که هنر در آن کیفیت اساطیری[2] پیدا کرد که گاه از زیباشناسی بیشتر و گاه از آن کمتر بود. دورۀ سوم دورۀ پوریتیویسم و اصالت روانشناسی است که تقریباً تا آخر قرن نوزدهم ادامه یافت و در طی آن براثر واکنشی که در برابر موضوع ماوراءالطبیعه پیدا شد هنر به معنی پیروی از طبیعت تلقی گردیده و بی آنکه یک فلسفه هنر ایجاد شود نتیجه ای حاصل شد که عبارت بود از تنفر بجا از وارد کردن استدلالات ماوراءالطبیعه در زیباشناسی. دورۀ چهارم دورۀ زیباشناسی معاصر است که این علم با فراغت از ماوراءالبیعه و پوزیتیویسم تحقیق مسائل هنری را بشکل فلسفۀ روح زیباشناسی تجدید نموده است. این دورۀ اخیر که بعضی ها می خواهند انرا ختم شده تلقی کنند بنظر من تازه شروع شده و بهر حال پایان نیافته است زیرا یک دوره را فقط آنگاه می توان خاتمه یافته تلقی نمود که یک چنان مجموعه ای از مسائل نوین و وجه حل های نوین بوجود آمده باشد که آغاز یک دوره دیگری را ایجاب کند اما من بهرسو که می نگرم نشانه ای از اینکه یک چنین دورۀ نوینی در حال تکوین باشد نمی بینم بلکه بر من آشکار است که هنوز کشمکش بین زیباشناسی شهود صرف یا شهود غنایی از طرفی و نه تنها مفاهیم روانشناسی و اصالت طبیعت (که می توان گفت اکنون تقریباً همه در حال فرار هستند) بلکه مفاهیم پا برجا و استوار تری که از ماوراءالطبیعه سرچشمه گرفته اند (و این منبعی است که حقیقتاً هم موجب ارشاد و هم موجب ارشاد و هم گمراه کردن فکر بشر شده است) از طرف دیگر ادامه دارد.
[1] . کلیات زیبای شناسی نوشتۀ کروچه بند تو . 212. 194. 193. 192
[2] . Mythe
--------------------------------------------------------------------------------------------
این مقاله به صورت ورد (docx ) می باشد و تعداد صفحات آن 131 صفحه آماده پرینت می باشد
چیزی که این مقالات را متمایز کرده است آماده پرینت بودن مقالات می باشد تا خریدار از خرید خود راضی باشد
مقالات را با ورژن office2010 به بالا بازکنید .
آرایشگاه زیبایی طرح رویا با 4 فونت زیبا
کاملاً لایه باز قابلیت ویرایش تمام اجزاء
همراه با فونت های استفاده شده در طرح
سایز 9*5
فرمت فایل : word(قابل ویرایش)تعداد صفحات49
لذات زیبایی شناسانه
فلسفه‌هایی که در اوایل دورة مدرن ، ایده‌های مربوط به هنر زیبا و حوزة مشخص ارزش زیبایی‌شناسانه را توسعه دادند، تبدیل به متون بنیادین نظریة زیبایی شناسی معاصر شدند، و در این مقاله به ملاحظة برخی از تأثیرگذارترین آنها می پردازیم. خواهیم دید که این نظریه‌ها با وارد کردن تفاوت‌های مربوط به جنسیت به مفاهیمی همچون زیبایی ، والایی، لذت، و خود زیبایی شناسی، به تشدید این ایده که هم هنرمندان و هم بهترین نقادان هنر به نحوی آرمانی ] جملگی[ مذکر می باشند، کمک کردند. بعداً خواهیم دید که تمامی این عوامل اهمیت قابل توجهی در رابطه با فعالیت زنان هنرمند داشته‌اند، چرا که درون مباحث نسبتاً انتزاعی زیبایی شناسی فلسفی، شبکه هایی از مفاهیم وجود دارند که به توصیف و تعیین حدود و چگونگی فعالیت زنان، چگونگی فکر و احساس آنها و کیفیاتی که ایشان می‌بایست در هنر و در زندگی پرورش دهند، می پردازند. به بیانی دیگر، بین بعد انتزاعی بحث و انشعاب مفهومی و گاهی بی‌‌درنگ کاربردی آن، نوسانی وجود دارد. بگذارید با ذکر پیش زمینه‌هایی کلی در باب اوضاع فلسفی‌ای که مفاهیم مرکزی مدرن زیبایی شناسی در آن ایراد شدند، آغاز کنیم.
زیبایی شناسی[1]
«زیبایی شناسی» واژه‌ای است ابداع شده توسط فیلسوفان برای مشخص کردن یک نوع تجربه که هیچ واژة رسایی در زبان بومی[2] برای آن وجود نداشته است.]1[ هنگامی که واژة «زیبایی شناسی» برای اولین بار در فلسفة‌آلمانی در قرن هجدهم به کار گرفته شده، ] این واژه[ اشاره‌ای بود به آن سطحی از شناخت که توسط آن شخص از تجربة حسی بی واسطه و پیش از انتزاع عقلانی، دریافتی حاصل می کند که سازمان‌دهندة آگاهی به طور کلی است. ولیکن این واژه به سرعت مورد تجدید نظر قرار گرفت تا بیشتر در اشاره به دریافتی مشخص که شامل تجربه‌ای نیرومند از زیبایی می شود، به کار رود.
بی‌واسطه بودن، یکتایی، و صمیمیت تجربة حسی و زیبایی بیشتر شهودی جزئی را نشان می‌دهد تا دانش کلی. با شکلگیری نظریه‌های مختلف در توضیح ایدة یک حوزة‌مخصوص به لذت زیبایی شناسانه، این واژه ] زیبایی شناسی[ به تدریج ( در قرن نوزدهم) تبدیل به علامت مشخصه‌ای[3] برای یک محدودة مجزا از مطالعات فلسفی شد: علم زیبایی شناسی[4]. مصادف شدن این نام‌گذاری[5] با پیشرفت نظریه، بعضی از دانش‌پژوهان را به ابراز عقیده‌ای مبنی بر شکلگیری علم زیبایی شناسی در قرن هجدهم وا داشته است، عقیده‌ای که می تواند افراطی نیز تلقی شود. هر چند در این دوره شاهد مباحث عمیقی در مورد لذت و موضوعات ] مربوط به[ لذت هستیم که بسیاری از رهیافت‌های مدرن به سوی درک نقادانه و به سوی هنر را پی‌ریزی کرده‌اند.
اگر شخص واژة کلاسیک مورد تصویب زیبایی شناسی یعنی ] واژة[ زیبایی[6] را مورد مطالعه قرار دهد، نقش محوری لذت در نظریة زیبایی شناسی به سادگی فهمیده می‌شود. زیبایی چیست؟ این مسأله همواره حالتی معما گونه داشته است، چرا که اشیایی که زیبا دانسته میشوند چنان متنوعند که به سختی می‌‌توان یک کیفیت واحد که جملگی در آن مشترک باشند را تعیین کرد. یک شعر زیباست ، یک قو زیباست، چنان که یک ترانه، یک رفتار، یک انسان ] نفر[ نیز جملگی زیبا هستند. بعضی از فیلسوفان، مشخصاً افلاطون، بر این عقیده استوار بوده‌اند که «زیبایی» آن کیفیتی است که تمام این اشیاء آن را دار هستند و به مدد آن زیبا دانسته میشوند. ]2[
مطابق با چنین تحلیلی، این کیفیت علی رغم راز آلودگی و عدم امکان اشارة دقیق به آن، ] کیفیتی[ ابژکتیو[7] می‌باشد، بدین معنا که در خود شیء مسکن دارد و برای وجود داشتن، به واکنش شخص مدرک وابسته نمی باشد. دیگر فیلسوفان نسبت به حضور یک کیفیت ابژکتیو در اشیاء زیبا نظری شکاکانه‌تر داشته‌اند، به گمان ایشان آنچه اشیاء زیبا در آن با یکدیگر مشترکند، یک دارایی مشخص نیست بلکه استعدادی است برای برانگیختن یک واکنش در یک سوژه – شخصی که این اشیاء را زیبا تلقی می‌کند.
به دلایل مختلف ، این رویکرد اخیر، رویکرد بیشتر « سابژکتیو»[8] به زیبایی، اهمیت زیادی در اواخر قرن هفدهم کسب کرد و در طول قرن هجدهم به عنوان موضوع بحثی شدید باقی ماند. عامل سازمان دهنده و کلی این امر، ظهور تجربه‌گرایی[9] بود، فلسفه‌ای که استدلال می کند که تمام ایده‌های ما در نهایت تا تجربة حسی قابل تعقیب هستند. از آنجا که زیبایی فاقد یک کیفیت حسی ساده می باشد، تجربه‌گرایان مدعی هستند که، این ارزش ] زیبایی[ در بهترین حالت باید به عنوان ایده‌ای فهمیده شود که مرکب است از ادراک کیفیات مختلف حسی از اشیاء باضافة احساس لذت]3[. برای مثال، اینکه کسی غروب آفتاب را زیبا بداند بستگی به ادارک سرخی شدید آن، پرتوهای مستقیم خورشید در افق تیره ، و علی هده دارد- در عین حال ارتباطی هم با احساس لذتی دارد که از این تجربه ناشی می شود. هیچ مبنای تجربی ، علمی وجود ندارد برای اینکه فکر کنیم «زیبا»[10] نام یک کیفیتی است که در خود این اشیاء یافت می‌شود ؛ نام یک کیفیتی است که در خود این اشیاء یافت می‌شود؛ آن ] زیبایی[ یک اثر سابژکتیو است که با برانگیختگی احساس [11] درگیر می‌باشد.
تأکید بر لذت مشکلاتی را به وجود می آورد، زیرا چنین به نظر می‌رسد که لذت ]همواره[ به واکنش‌های شخصی و حتی طرز فکر خصوصی متصل است، ولیکن زیبایی به نظر می‌رسد که بیشتر مسأله یک هوی و هوس خالصانه سابژکتیو باشد. علاوه بر این، فرض عمده در اوایل دوره مدرن بر این بود که لذت وقتی اتفاق می‌افتد که میلی ارضا شده باشد، و این امیال معمولاً خود خواهانه و بر پایة منابع شخصی بوده‌اند. به بیان کلی ، آنها ] امیال[ وضعیت شخصی مربوط به یک نفر را ، چه فیزیکی و چه اجتماعی، تقویت می کنند و به پیش می برند. ساده‌ترین مثل برای لذت با توجه به این الگو، لذت جسمانی غذا خوردن خواهد بود؛ غذا خوردن لذت بخش است زمانیکه شخص گرسنه و میل به خوردن شدید است.
با توجه به چنین الگویی، استعداد میل جنسی حتی ارتباط بیشتری به ملاحظات مربوط به جنسیت پیدا می‌کند: لذت زمانی اتفاق می افتد که میل برانگیخته، سپس ارضاء شود. نه تنها زیبایی مستلزم رابطة بین لذت و میل بود، بلکه کیفیات ارزشی دیگری همچون خیر[12] و ارزش‌های اخلاقی نیز چنین بودند ، چرا که آنها ] خیر و ارزش های اخلاقی [ نیز بیشتر درگیر نوعی واکنش‌های مربوط به لذت بودند تا اینکه اشاره‌ای باشند به کیفیات ابژکتیو همچون خیر.