دانلود تحقیق کامل درمورد معماری مناره ها

اختصاصی از فی ژوو دانلود تحقیق کامل درمورد معماری مناره ها دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل: Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه :28

بخشی از متن مقاله

مناره‌ها

مناره در هنر معماری اسلامی ایران دارای مقام ویژه‌ای است. این عنصر مسجد جهت رساندن صدای مؤذن و فراخوانی تودة‌ نمازگزاران در مساجد به وجود آمد و جنبة تزیینی و آرایشی آن در ایران بسرعت قوی‌تر شد؛ به گونه‌ای که محلی شد برای نمایش انواع هنرهای تزیینی آجرکاری و کاشیکاری. ظاهراً زینت دادن  و منقش و رنگی کردن مناره‌ها از نیمة قرن سوم هجری به بعد معمول شده است، از این دوره به بعد بدنه و کلیة قسمتهای خارج مناره‌ها برافراشته گویای این حقیقت است که مناره تنها به عنوان بیشتر برای زینت مساجد به کار می‌رفته است. با توجه به ارتفاع این مناره‌ها که نگاه را به بالا می کشاند و عظمت را القا می کند می توان گفت وجود مناره در مساجد وسیلة نزدیک شدن به خالق و نیروهای طبیعت نیز هست و به همین دلیل در تزیین و زیباسازی مناره دقت زیادی شده است، به طوری که هر مناره فقط نشان دهندة یک هنر نیست بلکه بعضی از مناره‌ها  جلوه‌گر مجموعه‌ای از هنرهای تزیینی، خطا طی،؟ نقوش هندسی، و گل بوته‌های مختلف هستند. در بدو امر، قاعده و قانون خاصی برای محل ساختن مناره‌ها نبوده است، گاه در چهار گوشة مسجد، زمانی جدا از در ورودی، گاهی وصل به بنا، و گاهی با فاصله از بنای مسجد ساخته می شده است. ساختن مناره در زمان سلجوقیان در سطح بسیار گسترده‌ای توسعه و تکامل یافته و از اهمیت خاصی نیز برخوردار است. در این دوره ایجاد مناره به صورت نشانی از مساجد و راهنمای کاروانیان به شهر رواج فوق العاده‌ای داشته و در طرز بنای آنها دگرگونیهایی پیدا شده است. این دگرگونیها و نوآوری را می‌توان از شاهکارهای هنر معماری ایران دانست. فرم بیشتر مناره‌های سلجوقی استوانه‌ای و شامل انواع مناره‌های کوتاه و ضخیم و مناره‌های بلند، که قسمت بالای آن باریک و ظریف است، می‌شود. این مناره‌ها به واسطة ارتفاع بلندی که داشته‌اند کمتر برای اذان گویی به کار می رفته‌اند و مؤذن بالای مسجد اذان می‌داده است. در واقع این مناره‌های بلند و باریک و مزین شده بیشتر جنبة زینتی داشته و با باریک و وسیع شدن تنه، حلقه‌ها، و قرنیزهای تزیینی خود، زیبایی خاصی را القا می‌کنند. در بعضی از این مناره‌ها مقرنس کاریهای بسیار زیبایی دیده می‌شود که مناره شکل میله‌های چراغهای دریایی را به خود گرفته است. تزیینات این مناره‌های آجری – با توجه به این که هنر آجرچینی پرکار و پرنقشه از خصوصیات معماری دورة سلجوقی بوده- عبارت است از نقشهای آجرکاری تکرار شده، این دوره از معماری ایران بوده است. مناره‌های دورة سلجوقیان مثل اکثر مناره‌های دوران اسلامی ایران، در داخل میله دارای پلکانی هستند که پله‌های آنها در اطراف محوری به بالا صعود می کند و معمولاً پله‌ها حلزونی شکل ساخته شده‌اند. از زمان سلجوقیان مناره‌های زیادی به جای مانده که به شرح آنها می پردازیم.

منارة تاریخانة دامغان

یکی از قدیمی‌ترین مناره‌های موجود در ایران که دارای تاریخ است منارة مسجد تاریخانه دامغان است که در زمان طغرل به سال 450 هجری (1058 میلادی) ساخته شده است. این منارة زیبا از پایین به بالا باریک شده و یکی از مناره‌های استوانه‌ای شکل دورة سلجوقیان است. بدنة‌مناره با آجرچینیهای زیبا در طرحهای هندسی، در قسمتهای مختلف تزیین شده است . در قسمت وسط کتیبه‌ای به خط کوفی برجسته با کاشیهای آبی فیروزه‌ای جلوة خاصی به این مناره می دهد. بلندی این مناره در حدود 25 متر و دارای 86 پله در داخل است، محیط آن در پایین حدود 13 متر است و به نسبت ارتفاع مناره در بالا 8/6 متر است. مناره سکو ندارد و از روی زمین مدور ساخته شده است. در ارتفاع 5/10 متری کتبیه‌ای آجری به خط کوفی برجسته با کاشی به عرض 30/1 متر وجود دارد که نام الامیر السیدالاجل در آن خوانده می‌شود. بانی این مناره بختیار بن محمد است که در دامغان آرامگاهی هم برای پدر خود محمد بن ابراهیم، ملقب به پیر علمدار، بنا کرده است.

منارة مسجد پامنار زواره

این مناره به سال 461 هجری (1068 میلادی) ساخته شده و از زمان الب ارسلان سلجوقی به جای مانده است. در این منارة‌ استوانه‌ای شکل کتیبة جالب توجهی به خط کوفی ساده برجسته از آجر تراش وجود دارد. کتیبة این مناره از زیباترین کتیبه‌های قرن پنجم هجری قمری به شمار  می رود، که با گل و بوته‌های زیبا مزین است. در این کتیبه‌ کلمه الله و تاریخ سنه احدی و ستین و اربعمائه ذکر شده است.

منارة ‌مسجد جامع کاشان

این منارة استوانه‌ای شکل دارای بدنه‌ای آراسته به نقوش هندسی هشت و هفت، مضر گلوگاهی، و سه سطر کتیبة کوفی آجری است که تاریخ بنای آن را سال 466 هجری قمری (1073 میلادی) ذکر می‌کند . مناره را مجدالدین احمد بنا نهاده است. مناره در ضلع شمال شرقی مسجد در وضعیتی خاص قرار گرفته است. وجود غرفة فوقانی این مناره در زیبا جلوه دادن این اثر سلجوقی بسیار قابل اهمیت است.

منارة مسجد جامع دامغان

این مناره در قسمت شمال شرقی مسجد واقع شده و تنها بنایی است که از مسجد جامع قدیم باقی مانده است. تاریخ بنای آن را حدود سال 500 هجری تخمین می‌زنند. به طوری که در کتاب مطللع الشمس نوشته شده: «منارة مذکور دارای 105 پله است و ارتفاع آن 31 ذرع و قاعدة‌ مناره مربع و هر ضلع آن نیز 5 ذرع است، ولی اکنون به سبب اینکه قاعده یا سکوی مناره زیر خاک پنهان است شکل کرسی و قاعدة‌ آن معلوم نیست. ارتفاع مناره امروزه حدود 75/26 متر و محیط آن در قسمت پایین 05/14 متر و در بالا حدود 85/6 متر است. روی بدنة مناره تزیینات و کتیبه‌ای به خط کوفی از آجرهای نازک دیده می‌شود. از آنجا که احتمال می رود. تزئینات کاشیکاری این دو مناره متعلق به زمان ساختمان مناره ها باشد از جایگاهی خاص برخوردار هستند. قسمت کلاهک یا نوک مناره خراب شده است.

منارة چهل دختران

منارة‌چهل دختران در منتها الیه شمالی محلة جوباره از محلات قدیمی اصفهان و محل سکونت یهودیان این شهر واقع شده است. این منارة مدور 24 متر ارتفاع دارد و اگر پنج متر بلندی سکوی آجری پایة مناره را نیز در نظر بگیریم ارتفاع کل مناره 29 متر می‌شود که ظاهراً یک متر از نوک آن نیز از بین رفته است. قطر مناره در پایین 9/2 متر و در بالا باریکتر است. سکویی که میلة‌مناره برفراز آن استوار است شکل هشت ضلعی دارد. بدنة‌مناره با طرحهای آجری مختلفی تزیین شده است و در بالاترین قسمت مناره تاج مناره با برجستگی کمی به چشم می‌خورد. پنجرة بزرگی در قسمت بالای مناره، در ثلث دوم دبنه، رو به سمت جنوب موجود است که دهانة‌ آن مستطیل شکل و قسمت بالای آن از چوب و در طرفین دارای ستونهای گرد کوچکی است که نیمی از آنها در داخل  دیوار مناره جای گرفته‌اند. کتیبة فوقانی مناره به خط کوفی آجری برجسته بوده بر زمینة آجری آن پنج آیة اول سوره طه است و در قسمت  فانی قاعده یا سکوی مناره به خط ثلث برجسته بر زمینة آجری کتیبه‌ای زیبا گچبری شده است. بر روی یکی از اضلاع قاعدة مناره بر زمینة آجری ساده، کتیبه‌ای شش سطری به خطر کوفی آجری برجسته موجود است که بانی مناره را ابی الفتح بن محمد بن عبدالواحد الهوجهی و سال اتمام آن را 510 هجری تعیین می‌کند.

منارة گار

دهکدة گار که مردم محل آن را «غار» هم نوشته شده است در 22 کیلومتری مشرق اصفهان در ساحل زاینده رود واقع شده، جزو بلوک برای آن است. به موجب کتبیة‌کوفی آجری که در قاعدة مناره موجود است منارة گار در سال 515 هجری به وسیله یکی از شخصیتهای معروف محل به نام ابوالقاسم بن احمد که در کتیبه او را «سید الرؤساء» خوانده، ساخته شده است. این مناره دارای میلة‌منفرد و مدوری است که قسمت بالای آن فرو ریخته و بر روی پایة هشت گوشی استوار است. پایة منشوری مناره در بالا کمی باریکتر از پایین است و 8/4 متر ارتفاع دارد. در ورودی پلکان در جانب جنوب شرقی بدنة‌ فیلپایه یا سکو واقع و در محاذات سطح  سابق زمین قرار دارد. قطر دایرة  مناره در پایین 5/5 متر و در بالا 7/4 متر است. بلندی مناره با فیلپایة آن در حال حاضر رویهمرفته 21 متر می‌شود. در قسمت بالای مناره پنجرة بزرگ رو به قبله‌ای دیده می‌شود که ایوانچه‌ای نیز دارد. زیر این پیش پای کوچک یا خروجی از یک قطعه مقرنس ساخته شده است. در این مناره کاشی وجود ندارد و ملاطی که به کار رفته گچ و خاک است. غیر از قسمتی از پی آن که نمایان شده، بقیة ساختمان وضع خوبی دارد.

کتیبة مناره که در قسمت پایین آن و در ناحیة فوقانی قاعدة‌هشت ضلعی قرار دارد و به خط کوفی آجری برجسته به صورت معرق ساخته شده ، شامل یک سطر است که به سال 515 هجری منتهی می‌شود. در زیر این کتیبه و در دو طرف فیلپایه با به کار بردن ملاطهای ضخیم و بندکشیهای گچی خطوط بنایی یا کوفی مربع ترتیب داده شده است. میلة این مناره از پایین تا بالا با پوشش ساده و یکنواختی تزیین یافته و آجرهایی که به کار رفته تراش دارند و طوری روی هم چیده شده اند که در تمام بدنه به خط بنایی بر زمینة شطرنجی آجری تکرار جمله «الملک لله» دیده می‌شود.

منارة سین

قریة سین در شش کیلومتری شمال گز واقع در اصفهان دارای یک مسجد و منارة‌ دوره‌ سلجوقی است. این مناره بنا بر فحوای کتبیة تاریخی آن به سال 526 هجری به اتمام رسیده است. در وسط ساقة این مناره پنجرة بزرگی رو به قبله وجود دارد. تنة این مناره به واسطة نشستی که کرده از پنجره به بالا کمی خم شده، از این قسمت به بالا وضع ساختمان خوب و محوفظ مانده است. ورودی پلکان مناره در طرف جنوب شرقی قیلپایة هشت ضلعی ساخته شده است و کمی بالاتر از آن در بدنة خود میله مدخل دیگری وجود دارد. در قسمت بالای جانب جنوب شرقی پی این مناره لوحة کتیبه‌ای وجود دارد که با آجر توی کار به طرح معرق نصب شده است. کتیبة مزبور شامل چهار سطر به خط کوفی ساده است که در انتهای آن تاریخ ساخت مناره دیده می‌شود. نوک مناره که آسیب دیده و خرابی پیدا کره است حاشیة کتیبة کوفی ساده‌ای دارد. کتیبة مزبور با کاشی فیروزه‌ فام به طور موزایی احداث شده، فقط قسمت خارجی آجرهایی که حروف کتیبه را تشکل می دهد لعاب دارد. این کتیبه شامل آیة‌33 از سورة‌ فصلت است. آرایش روی بدنه طرح خاصی دارد. چنین به نظر می‌آید که آجرهایی اریب، مارپیچی، و موجی پهلوی هم واداشته شده که یک ردیف، ردیف دیگر را قطع می‌کند و این خطوط مارپیچ نقوشی با گلهای زیبا از خانه‌های مربع و یکسان، با زوایایی 45 درجه و مراکزی نمایان تشکیل می‌دهد.

مقبره‌های چند ضلعی

هشت ضلعیها

برجهای دو گانه خرقان

در سالهای اخیر دو آرامگاه مربوط به دورة‌ سلجوقی در فرقان شناخته شده است که شرح کامل آن در مقاله‌ای به نام «سه آرامگاه برجی از دوران سلجوقی» به قلم دیوید استروناخ و کایلریانگ منتشر شده است. علاوه بر مقالة مزبور، دانشمندان محترم آقای دکتر پرویز ورجاوند هم در کتاب سرزمین قزوین، به شرح این دو برج پرداخته است. با استفاده از تحقیقات و بررسیهای انجام شده دربارة این آرامگاهها توسط محققان مذکور، در سفر سال 1351 به خرقان یادداشتهای دیگری تهیه شد که اکنون به ذکر مجموع این اطلاعات می‌پردازیم.

منطقة خرقان در 33 کیلومتری غرب شهر کئوچک آبگرم واقع در کنار جادة قزوین- همدان قرار دارد. برجهای خرقان در حدود یک کیلومتری غرب دهکدة حصار ارمنی یا حصار قوشه اما بر پا هستند و به مناسبت نام محل رجهای خرقان نامگذاری شده‌اند. فاصلة بین و برج از یکدیگر در حدود 29 متر بوده و در  محوطه‌ای هموار و مسطح ساخته شده‌اند.و این برجها به سبب تزیین ارزندة خود در ردیف زیباترین آثار تاریخی آجری هستند که در ایران پیدا شده و از نظر آجرکاری و طرحهای بسیار زیبای آنها از جمله شاهکارهای معماری دورة‌ سلجوقی  به شمار می روند. این دو برج را می‌تون قدیمی‌ترین گنبدهای دو پوششی ایران دانست. بلندی برجها نزدیک به 13 متر و قطر آنها در حدود 11 متر  است که این ابعاد در هر دو بنا یکسان نیست و در شرح کامل معماری برجها به این اندازه‌ها اشاره خواهد شد. تا قبل از سال 1347 شمسی قسمتی از اطراف  برجها و پایه‌های آنها که بر اثر سیلاب در زیر قشری از رسوبات قرار داشتند و صدماتی دیده بودند توسط روستاییان محل به شل بسیار ابتدایی تعمیر شده بودند، اما بعد از این سال و در سالهای اخیر برجها مرمت اصلی در ین دو برج انجام گیرد. زیرا این برجها علاوه بر اینکه دارای ویژگیهای خاص تزیینی هستند از نظر معماری و طرز بنا بسیار اهمیت دارند. بندکشیهای سیمانی، و مفروش کردن اطراف برجها مانع از ویرانی بیشتر این برجها شده است. تاریخ بنای این دو برج بر طبق کتیبه‌های موجود در آنها ، مربوط به نیمة دوم قرن پنجم هجری است و با اختلاف زمان 26 سال از یکدیگر ساخته شده‌اند. با توجه به همین اختلاف، آرام یا برج شرقی را به سبب قدمتی که دارد برج اول و آرامگاه غربی را برج دوم می‌نامیم.

متن کامل را می توانید بعد از پرداخت آنلاین ، آنی دانلود نمائید، چون فقط تکه هایی از متن به صورت نمونه در این صفحه درج شده است.

دانلود فایل