دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
تاریخچه تلفن همراه
به گزارش بولتن نیوز به نقل از شگفت انگیز؛ فکر متحرک یا سیار کردن تلفن و بکارگیری آن در مکان های مختلف به منظور بهره گیری بیشتر از این وسیله، از دهه 1960 میلادی در کشور های اسکاندیناوی (سوئد، نروژ، دانمارک و فنلاند) پا گرفت و در اواخر آن دهه، اولین تلفن نقطه به نقطه به کار گرفته شد که نقطه پرتابی در روند مخابراتی به شمار آمد و یکی دیگر از ایده های دیرینه انسان به تحقق پیوست. . این فناوری در سال 1975میلادی از سوی کشورهای اسکاندیناوی با سیستم آنالوگ به دست مصرف کننده رسید.
اولین شبکه تلفن متحرک(NMT) Nordic Mobile Telephone نیز از سوی همین کشورها راه اندازی شد. پس از آن در سال 1977 میلادی کانادا اولین شبکه اطلاعات عمومی را با هدف اطلاع رسانی جهانی با استفاده از کامپیوتر، ماهواره و گیرنده ها و فرستنده های ماکروویو به وجود آورد.
آمریکا هم در این رقابت عقب نماند و در سال 1983میلادی بالاخره سیستم NMT Nordic Mobile Telephone را روانه بازار کرد.
کشور ژاپن سومین در جهان بود که سیستم سیار خود را با ویژگی های دو نوع اسکاندیناوی و امریکایی به نام HCMS عرضه کرد و سپس سیستم NTT با قابلیت اتصال به شبکه را ایجاد نمود.
هرچند نسل اول تلفن های همراه در سال 1979میلادی برای استفاده تجاری در امریکا و ژاپن به کار گرفته شده بود. این تلفن ها که از سیستم مخابرات سلولی استفاده می کردند، بعدها تکامل پیدا کردند که این تکامل منجر به پیدایش نسل دوم تلفن همراه و سیستم های دیجیتالی شد. تکامل این سیستم نیز که امکان شنود در آن کمتر بود و افزایش تعداد مشترکان را به همراه داشت، باعث پدید آمدن نسل سوم تلفن همراه شد، بطوریکه ْارتباطات سیار بین المللی 2000 ْ دیدگاه ITU درمورد ارتباطات سیار در قرن بیست و یکم است.
انگلستان هم در سال 1985 میلادی با عرضه سیستم TACS بود که به این گروه پیوست و سپس ایرلند نیز این سیستم را پذیرفت. پس از این تاریخ، سیستم NMT با فرکانس 450 مگاهرتز در کشورهای دانمارک، نروژ، سوئد و فنلاند مورد استفاده قرارگرفت و این کشورها نیز به شبکه استفاده کنندگان از این سیستم پیوستند.
هلند، لوکزامبورگ و بلژیک با تغییر جزئی، آن را پذیرفتند و در سال 1989میلادی، قبرس نیز به این شبکه پیوست. در این زمان بود که کانادا سیستم AMPSآمریکا راپذیرفت.
درسال 1985 میلادی انستیتو ETSI - EUROPEAN TELECOMMUNICATION STANDARD INSTITUTE متشکل از 17کشور اروپایی درصدد طراحی و ابداع یک استاندارد مشترک برای تاسیس شبکه سلولی برآمد تا این استاندارد به صورت هماهنگ، طرح تلفن سیار دیجیتال را اجرا کند، این استاندارد GSM نام گرفت. در حال حاضر، استاندارد GSM شامل سه سیستم است که عملکردهای اساسی کاملاُ یکسانی دارند ولی باند فرکانس آنها متفاوت است.
در سال1986میلادی شبکه جهانی اطلاع رسانی اینترنت، فراگیرترین شبکه اطلاع رسانی بین الملل، راه اندازی شد و در سال 1987 میلادی طرح باند باریک انتخاب شد و در همان تاریخ 13 کشور اروپایی یادداشت تفاهمی تحت عنوان(MOU MEMORANDUM OF UNDER STANIG) امضا کردند، مبنی بر اینکه هر عضو متعهد شد تمام مشخصاتGSM را رعایت کند.
همچنین باموافقت این 13 کشور، بازار بزرگی نیز برای فعالیت های تجاری دراین زمینه باز شد. با گسترش شبکه های اطلاع رسانی عمومی در کنار شبکه های تلفنی، نیاز به یکپارچه سازی آنها در دهه 1980 میلادی احساس شد و منجر به ایجاد شبکه ISDN گردید. شبکه ISDN در پی تحقیقات و تلاش های دانشمندان در زمینه فناوری دستگاه های رقمی یا دیجیتال دردهه 1960میلادی بوجود آمد. در سیستم دیجیتال، ارتباط قطعات، دستگاهها و تجهیزات براساس دیجیت یا اعداد است و کار مکانیکی در آن بسیار کم و فاقد صدا و حرکت انجام می شود.
ISDN شبکه رقمی خدمات مجتمع در اواسط این دهه به منظور مطالعه به اتحادیه بین المللی ارتباطات دور ارائه شد. این شبکه که تا کنون درچندین کشور راه اندازی شده است، نوعی شبکه کلیدی بسته ای است که در آن، خدمات صدا و داده از طریق وسایل کلیدزنی (سوئیچینگ) ارائه می شود. این فناوری در تبادل اطلاعات با حجم بالا و کثرت تقاضا در مورد ارتباط تلفنی، کامپیوترهای مادر، پایانه های کامپیوتری و خدمات دیگری که مستلزم سازگاری با شبکه های دیگر است، قابلیت انعطاف و کارایی بیشتر و هزینه کمتری دارد.
از جمله دیگر فناوری هایی که در دهه های اخیر مورد استفاده قرارگرفته است، ویدئوکنفرانس وشبکه های چند منظور (مولتی مدیا) است که در دهه 1970توسط شرکت ATST درنیویورک عرضه شد. در این شبکه ها با بهره گیری از فناوری های سوئیچ TDM همگام باانتقال صورت بر روی یک زوج سیم ، تصویر و داده نیز منتقل می شود در امکان کنترل از راه دور فراهم می گردد.
IMT-2000 یک ارتباط موبایل پیشرفته برای تهیه سرویس های مخابراتی در مقیاس جهانی، بدون در نظر گرفتن مکان شبکه و ترمینال استفاده شده است.
با یکپارچگی سیستم های موبایل زمینی و ماهواره ای، انواع مختلفی از دسترسی بی سیم به صورت جهانی، شامل سرویسهای موجود در شبکه مخابراتی ثابت وسرویس هایی که برای استفاده کنندگان موبایل تعیین گردیده است، عملی شد . این سرویس استفاده از انواع ترمینال های موبایل را که با شبکه های زمینی یا ماهواره ای در ارتباط می باشند و همچنین ترمینال هایی را که برای کاربری ثابت و یا سیار طراحی شده است، امکان پذیر می نماید.
ورود تلفن همراه در ایران
اما این فناوری تقریبا با تاخیر زیادی وارد کشور ما شد؛ 20سال پیش بود که روزنامه های منتشر شده، در نخستین صفحات خود آگهی ای را به چاپ رساندند که شاید در آن مقطع برای خیلی ها تعجب آور بود. تیتر آگهی های چاپ شده این بود: "فراخوان برای ثبت نام نخستین شبکه تلفن متحرک جیبی". خواندن همین تیترها نظرهای زیادی را به خود جلب کرد. تیرماه سال 1372 بود که ثبت نام تلفن همراه در کشور آغاز شد. اما به دلیل عدم استقبال در آن زمان توسط مردم، روند ثبت نام چندین ماه به طول انجامید؛ به نحوی که در نهایت شرکت مخابرات ایران و شرکت پست توافق کردند به کسانی که در این زمینه بازاریابی کنند و قادر باشند یک یا چند مشتری به پست بکشانند، مبلغی به عنوان پاداش پرداخت شود. در آن زمان با تبلیغات فراوان و با شعار "با تلفن همراه همیشه در مقصد هستید" تا اواسط سال 74 جمعا 9 هزار و 947 نفر ثبت نام کردند که در شهریور همان سال واگذاری ها آغاز و بلافاصله بعد از ثبت نام به پایان رسید. از این تاریخ به بعد، مردم ورود تلفن همراه به کشور را باور کردند؛ به طوری که هجوم متقاضیان به مخابرات و بازار به حدی رسید که قیمت سیم کارت در آن زمان گاهی اوقات به بالای 30 میلیون ریال نیز می رسید. اولین آگهی که برای معرفی تلفن همراه آن زمان در روزنامه های سیاه و سفید اطلاعات و کیهان به چاپ رسید با این متن همراه بود. "شبکه تلفن متحرک به دو صورت قابل نصب در خودرو به صورت دستی در اختیار متقاضی قرار داده می شود تا در حال تردد، توقف در منزل یا محل کار مورد استفاده قرار گیرد." در این آگهی آمده بود که 5 هزار شماره ثبت نام به عمل خواهد آمد و یک ماه بعد از ثبت نام واگذاری ها صورت می گیرد. این شبکه در آن زمان تنها محدوده تهران بزرگ را از شرق به سرخه حصار، از غرب به ابتدای عوارضی جاده کرج، از جنوب به بهشت زهرا و از شمال به ارتفاعات شمال تهران محدود می کرد و تنها از ساعت 8 صبح تا 8 شب قابل دسترس بود.
به طور کلی نخستین مرحله از راه اندازی پروژه تلفن همراه با ظرفیت سازی برای 9200 شماره در شهر تهران و با استفاده از ۱۷۶ فرستنده و گیرنده در ۲۴ ایستگاه رادیویی کلید خورد. پس از آن در 19مردادماه سال1373 با واگذاری 4 سیم کارت به نهاد ریاست جمهوری، برای اولین بار عرضه رسمی سیم کارت در ایران آغاز شد .
پس از آن با توجه به استقبال مردم از این پدیده نو، برنامه ها و فعالیت هایی متناسب با جهت گیری جهانی برای توسعه شبکه تلفن همراه، بر روی میز مجموعه مخابرات کشور قرار گرفت.
بدین ترتیب شرکت مخابرات ایران درصدد گسترش پوشش ارتباطی از تهران به کل کشور بر آمد، به طوری که در سال ۱۳۷۴ تعداد تلفن های دایر شده به ۱۵۹۰۷ شماره افزایش یافت و شهرهای مشهد، اهواز، تبریز، اصفهان و شیراز نیز زیر پوشش شبکه تلفن همراه قرار گرفتند.
گسترش شبکه ارتباطات سیار در سالهای بعد نیز ادامه یافت، به طوری که در سال 1375 علاوه برشهرهای یاد شده 28 شهر دیگر به این شبکه پیوست. ضمن آنکه تعداد تلفن های دایر شده در این سال به 59967 شماره بالغ گشت و در پایان سال 1382 به 3449878 شماره رسید.
افزایش تعداد مشترکان تلفن همراه در کشور در آن سال های ابتدایی ورود این فناوری به کشور حاشیه های جالبی را نیز در پیش داشت. با افزایش تعداد مشترکان و آن هم درحالی که در آن زمان چنین فناوری برای کاربران عجیب بود، اداره تحقیقات و مطالعات اجتماعی روابط عمومی شرکت مخابرات ایران با درج آگهی هایی در روزنامه های آن زمان اقدام به برگزاری کلاس آموزش آشنایی با نحوه استفاده از تلفن همراه کرد. همچنین اظهارات مقامات سیاسی کشور در آن زمان نیز پیرامون این فناوری شاید هم اکنون برای کاربران فعلی جالب باشد.
سپس برای فاز سوم توسعه، 4 میلیون و 590 شماره تلفن همراه واگذار شد که با 934.8 درصد رشد رو به رو شد و ضریب نفوذ تلفن همراه از 78/0 درصد در ابتدای فاز سوم به 7.50 درصد در انتهای این فاز افزایش پیدا کرد و سه استان اول از نظر ضریب نفوذ در پایان این برنامه، تهران، اصفهان و یزد و نیز از نظر عملکرد واگذاری، تهران، اصفهان و فارس در مقام نخست قرار گرفتند.
بنا بــه پیشنهــاد شماره 100/13897 هیئت وزیـــران درجلسه مورخ 14/5/83 وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات و به استناد مواد 2و4 قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران – مصوب 1379 و مصوبه شماره 76016/1901 مورخ 24/4/82 شورای عالی اداری در اجرای بند ب ماده 1 قانون مذکور - با تجدید سازمان و تغییر نام و اصلاح اساسنامه مرکز سنجش از دور ایران به شرکت ارتباطات سیار، اساسنامه شرکت را با سرمایه 2000میلیارد ریال تصویب نمود و کلیه وظایف امور ارتباطات سیار شرکت مخابرات ایران به شرکت ارتباطات سیار واگذار شد. با جدی شدن خصوصی سازی صنعت مخابرات کشور و اهمیت حضور در بازار رقابت تجاری، این شرکت از سال 1386، دارای «نام»، «نشان»، «رنگ» و «شعار» تجاری وی‍ژه خود شد. همچنین در سال 1389 پس از خصوصی شدن شرکت مخابرات ایران، این شرکت از سهامی خاص به سهامی عام تبدیل شد.
