گفته می شود که گیاه گل راعی نام انگلیسی خود را از نام شوالیه های سنت جان گرفته است که از آن در میادین جنگ های صلیبی برای مداوای زخم استفاده می کردند. این باور وجود داشت که این گیاه دافع ارواح خبیث است و به همین دلیل دیوانگان را وادار به خوردن دمکرده آن می کردند. به دلیل رنگ زرد، آن را موافق مزاج صفراوی می دانستند و برای درمان یرقان و هیستری به کار می بردند.
این گیاه علاوه بر این که از نظر خواص دارویی بسیار غنی است، سر شاخه های گل دار آن نیز دارای اسانس نافذی است.
نام علمی: Hypericum perforatum
نام انگلیسی: St Johns Wort
نام فارسی: علف چای، گل راعی، هوفاریقون، گل شهناز
ریخت شناسی گیاه:
گیاهی است پایا، فاقدکرک، پایه چوبی، با ساقه ایستاده، در پایین چوبی، ارتفاع گیاه بسته به شرایط محیطی تعیین می شود. برگهای تخم مرغی، دراز، پهن، در سطح زیرین کم رنگ، شامل نقاط شفاف سوراخ مانند با حاشیه ای سیاه و به تعداد فراوان که در واقع کیسه های ترشحی مملو از اسانس هستند.
گل ها به رنگ زرد درخشان ،نسبتاً بزرگ و مجتمع در گل آذین وسیع پانیکولی، دارای پنج گلبرگ می باشد.در گلبرگها نقاط ریز یا خطوط تیره که عبارتند از غده های ترشحی محتوی شیره قرمز مایل به قهوه ای دیده می شود.
میوه به صورت کپسول به ابعاد1-./5 میلی متر و ریشه به طول 70سانتی متر می باشد.
محل رویش:
این گیاه در نقاط خشک، مرغزارها و مراتع آفتاب گیر می روید. در بریتانیا به وفور به خصوص بر روی خاک های آهکی می روید.
گل راعی اگر چه در زمین های بلیر و حاشیه جاده ها می روید ولی علف هرز اختصاصی مزارع چایی است.
ایران: این گیاه در نواحی مختلف البرز، کرج، راه چالوس، شمال ایران، گیلان، لاهیجان، طالش، خراسان، مغرب ایران، بروجرد، کوه الوند و نهاوند می روید.(2)
زمان گلدهی:
اواخر اردیبهشت تا اواخر مهرماه
زمان برداشت سر شاخه ها: خرداد تا تیر ماه
قسمت مورد استفاده:
سرشاخه های گلدار تازه یا خشک شده گیاه
سرشاخه ها را باید در زمان گلدهی از گیاه چید. در این هنگام طعم آن تلخ ،کمی قابض و به طورملایم شور است.
اگر در بین انگشتان فشرده و له شود ،بوی معطر و رزینی ازآن استشمام می شود. برای منظورهای درمانی گل را باید زمانی از گیاه جداکرد که در حال طراوت یعنی قبل از پلاسیده شدن باشند
گل راعی Chelidonium majus تعداد (22 صفحه ورد)