این محصول در قالب ورد و قابل ویرایش در 92 صفحه می باشد.
چکیده:
بیان مسئله:استئوپورز از بیماریهای مرتبط با سن می باشد و روی موفقیت طولانی مدت ایمپلنتهای دندانی مؤثر است. درمانهای رایج این بیماری شامل درمان دارویی توسط استروژن، ویتامین D و آلندرونات است.از طرفی ارتباط نزدیک اپیتلیوم با سطح ایمپلنت برای جلوگیری از ورود پاتوژنها به بافت اطراف ایمپلنت لازم است. هدف ما از انجام این تحقیق مقایسه هیستوپاتولوژیک مخاط و استخوان اطراف ایمپلنت در 5 گروه رت درمان شده با ایمپلنت به روش بدون فلپ است.
مواد و روش تحقیق:در این تحقیق از 51 عدد رت مادة سفید و همنژاد و هموزن استفاده شده است. در ابتدای تحقیق رتها به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه شامل 39 عدد رت که تحت عمل جراحی اوریکتومی قرار گرفتند و گروه دیگر شامل 12 عدد رت که گروه کنترل را تشکیل دادند. پس از گذشت 6 ماه زمان از آغاز عمل جراحی 3 عدد رت از هر گروه جدا و استخوان ماگزیلا جهت بررسی روند ایجاد استئوپورز به روش هیستوپاتولوژیکی خارج شد. پیچهای تیتانیومی به ابعاد (mm1 قطر و mm7 طول) داخل فک بالای بقیه رتها قرار گرفتند. سپس رتهای گروه اوریکتومی شده به 4 زیر گروه تقسیم شدند. گروه اول رتهایی بودند که هیچگونه درمانی دریافت نکردند. گروه دوم توسط استروژن خوراکی که به میزان µg/kg30 بطور روزانه دریافت کردند، درمان شدند و گروه سوم رتهایی بودند که با ویتامین D خوراکی به میزان micro gr/kg02/0 بطور روزانه تحت درمان قرار گرفتند و گروه چهارم رتهایی بودند که توسط آلندرونات خوراکی به میزان mg/kg1 که بصورت روزانه دریافت کردند، درمان شدند. درمان از آغاز قرار دادن پیچهای تیتانیومی شروع شد و بمدت 2 ماه ادامه یافت. پس از آن هر 5 گروه رت اتونازی شدند و قطعات استخوانی حاوی ایمپلنت جهت بررسی های هیستوپاتولوژیکی خارج شدند و در محلول بافر فرمالین 10% قرار گرفتند. سپس قطعات توسط اسید فرمیک 10% دکلیسفید شدند و پیچ تیتانیومی از محل خود خارج شد و برشهایی به ضخامت 3 میکرومتر از مقطع طولی پیچها بدست آمد. برشها توسط رنگ‌آمیزی H&E جهت بررسی زیر میکروسکوپ نوری آماده شدند. به علت تعداد محدود نمونه ها از تحلیل آماری استفاده نشد و تحلیل داده ها بصورت نسبی انجام شد.
نتایج: مطالعه ما نشان داد، درمان با آلندرونایت و ویتامینD3 قادر به افزایش خطوط اینکریمنتال است ولی شواهدی از چنین تاَثیری در موارد درمان شده با استروژن وجود نداشت. ایجاد التهاب، تشکیل سکستر و وجود مواد نکروتیک و دبری نیز به نوع درمان جایگزینی مرتبط نبود. در تمامی موارد اپیتلیوم اطراف پیچ های تیتانیومی از نوع سنگفرشی مطبق ارتوکراتنیزه و آکانتوتیک بود. التهاب اطراف ایمپلنت نیز التهاب patch مانند مزمن با سلولهای التهابی لنفوسیتی و با پلاسماسلهای کم بود.
مقاله تعیین میزان استئواینتگریشن و بررسی اپیتلیوم در سطح ایمپلنت