هنر رزمی جوجوتسو پایة ورزش جودو می باشد. در قرن شانزدهم، جوجوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود. قبل از اینکه جودو بعنوان رشته ای در المپیک 1964 پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال 1882 میلادی ابداع شده بود.
ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از گلاویزشدن و گرفتن یقه استفاده می شود.
در ژاپن اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی بکار می بردند، مانند واجوتسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسوو کمپو.
در سال 1882 یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد و آنرا کودوکان نامید. کانو بعدها ترجیح داد که به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید. درست همان معنی که جوجوتسو یعنی« هنررزمی آرام» می دهد جودو هم به معنی
« روش آرام یا نرم»است. کانو این نام را انتخاب کرد. چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آنها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند. از ورزش جودو، پرت کردن، گیرانداختن، به حال خفگی افتادن، یا قفل کردن مفاصل حریف و تسلیم کردن او می باشد. در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزشهای رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاحهایی را که او علیه شما استفاده می کند را دفع می کنید. جودو ورزش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد . جودو به ورزشکار می آموزد که جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند. یعنی جودوکا نه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.
این اصول هم حتی در آموزش جودو هم تأثیر گذاشته است. در بسیاری از ورزشهای رزمی، ورزشکار فقط به فکر یادگرفتن مهارتهای فردی است اما دانش آموزان رشته جودو سعی کی کنند که به همه افراد محسنات جودو را یاد بدهند و یا از آن بهره ببرند و این اهداف ابداع کننده ورزش جودو بوده است.
یکی دیگر از استفاده های یاد گرفتن جودو آن است که دانش آموزان یاد می گیرند که چگونه با استفاده از حداقل کار، حداکثر استفاده را نصیب خود کنند که این دومین اصل جیگاروکانو بوده است. در زندگی هر کاری را می توان به دو روش یکی راه سخت و دیگری راه کارآمد و بهتر انجام داد. در آموزش جودو دانش آموز یاد می گیرد که از بدن خود به روش مؤثر استفاده کند. دانش آموز یاد می گیرد که چگونه با حداقل نیرو به هدف تکنیکی خود برسد. البته شرط فیزیکی هم قسمتی از اصول جودو می باشد. جودو به شما یاد می دهد که چگونه هر مشکلی را با لیاقت و کارآیی بدون اینکه از تمام انرژی خود استفاده نمایید حل کنید.
جودو ورزشی است که نه تنها منافع شخصی را برای جودوکار در نظر می گیرد بلکه سعی دارد به دیگران هم به همان نسبت کمک کند.
مزیت های جودو
وقتی کانو جودو را ابداع کرد می خواست شاگردانش از آن در همه موارد زندگی بهره ببرند. اول اینکه جودو یک ورزش فیزیکی برای کسانی که می خواهند بدنی ورزیده داشته باشند می باشد.
با تمرین کردن، شخص می تواند هم نیرو و هم قابلیت انعطاف خود را افزایش دهد. در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.
جودوکاران می توانند سریعتر از دیگران تمرکز حواس کنند و سطح تمرکز خود را بالاتر ببرند. این قابلیتا نه فقط هنگام تمرین جودو مورد استفاده قرار می گیرد بلکه در محل ار نیز باعث کارآیی بهتر جودوکار می شود. در خلال تمرین جودو، جودوکار یاد می گیرد که چگونه زیر فشار خود را آرام نگهدارد،، این قابلیت می تواند روی هر چیزی در زندگی مانند آرامش دادن به شخص در هنگام مواجهه با مشکلات زندگی او را کمک کند.
آموزش تقویت ذهن در جودو قابلیت انعطاف تفکر را به دانشجو می آموزد تا جودوکار روشنفکرانه تر در برابر مسایل زندگی عمل کند. این طور فکر کردن باعث می شود که جودوکار از استرس اجتناب کند و فشار خونش را در سطح پائین نگهدارد و آرامش خود را حفظ نماید.
وقتی جودوکار توصیه های ورزشی جودو را در زندگی روزمره دنبال کند و آنها را بکار ببرد، از همه نظر از مزایای ورزش جودو بهره خواهد برد و زندگی آرامی خواهد داشت. دانشجویان به مطالعات خود بیشتر اهمیت میدهند و کارگران و کارمندان هم کار خود را بهتر انجام می دهند.
وقتی که جودوکارها به خودشان اطمینان پیدا کردند شروع به درگیر شدن با مشکلات و کارهای بزرگتر زندگی می کنند. هنگام تمرین جودو خیلی از افراد خجالتی، آن قدرت را پیدا می کنند تا با مردم دیگر ملاقات کند و هدف های خود را در نظر بگیرند و درکارهای بزرگتری را به انجام برساند. بالاخره یکی ا زمفدیترین ارزشهای دانستن جودو توان داشن دفاع ا زخود است. بخاطر داشته باشید که هدف از یادگرفتن جودو یادگرفتن شکل دفاع از خود آن است. یادگرفتن جودو به این روش این قابلیت را به اشخاص ضعیف و کوچک می دهد تا از خود در برابر حریفهای بزرگتر و قوی تر دفاع کنند. جودو در شکل دفاع از خود تکنیک های مثبت، لگد و بلوک کردن را نیز یاد می دهد. شما مجاز به استفاده از این ضربات در ورزش جودو نیستید. اما باید بخاطر دفاع از خود و برای مواقع ضروری آنها را یاد بگیرید.
یک نکته دیگر که در شکل دفاع از خود وجود دارد استفاده از قفل کردن مفاصل و نگهداشتن ها است که در ورزش جودو استفاده از آن غیرقانونی می باشد. در ورزش جودو از این ضربات و پیچاندن مفاصل استفاده نمی شود چون اگر از آنها در حد اعلای خود استفاده شود می تواند خسارت زیادی را به طرف مقابل وارد کند، به هر حال لازم است که برای دفاع از خود آنها را یاد گرفت.
مزیت های جودو بی نهایت هستند. هرچه بیشتر یاد بگیرید، مزیت های آنرا بیشتر می بینید. جودو از تمام نقطه نظرها در زندگی تأثیر می گذارد، یکی از آنها اضافه شدن طول عمر است.
سیستم درجه بندی کمربند
جیگاروکانو یک سیستم در جه بندی کمربند مدرن را برای ورزش جودو انتخاب کرد. کانو د رجات کمربند را به دو سطح تقسیم بندی کرد: کیو و دان.
کیو، معمولاً به کلاس کمربند اطلاق می شود و مربوط به آموزش های اولیه می باشد. کسانی که دارای درجه کیو هستند به نام مودانشا شناخته می شوند و معنی آن شخص بدون درجه است.
دان، معمولاً به درجه کمربند اطلاق می شود و به در جة آموزش مربوط می شود. همانطور که در مدرسه 12 کلاس دار جیگارو هم 12 درجه برای کمربند در نظر گرفت. جیگاروکانو هرگز درجه ای بالاتر از 10 به کسی اعطاء نکرد. بنابراین دان، بالاترین درجه در جودو می باشد. در جودو کسانی که دارای درجه دان هستند با نام یودانشا شناخته شده اند. ومعنی آن شخص دارای در جه است.
درجة کیو وقتی به وسیله کانو ابداع شد نشانة کمربند سفید بود و درجه دان نشاندهندة کمربند سیاه بود.
بتدریج کانو رنگهای قهوه ای را برای بالاترین در جه کیو، کمربند قرمز و سفید را برای اساتید بالاتر و بالاخره قرمز رنگ را بر ای اساتید با سابقه در نظر گرفت.
امروزه رنگهای دیگری در سطح کیو در کشور های مختلف اضافه شده است. جودوکارهای تازه کار با کمربند سفید شروع می کنند و سپس کمربند زرد، سبز، بنفش، آبی و یا رنگهای دیگر را در این سطح بدست می آورند. جودوکارهای دارای دان یک تا پنج معمولاً فقط یک کمربند سیاه می پوشند. و کسانی که دارای دان 6 تا 8 هستند کمربند قرمز و سفید می بندند. بالاخره آنهایی که دارای دان 9 یا 10 هستند کمربند قرمز یک رنگ می بندند. کسانی که دارای کمربند سیاه دان 5 یا بالاتر از آن هستند باصطلاح کودانشا شناخته می شوند.
وقتی که جودو برای اولین بار وارد ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان شد، هدف بیشتر کسانی که به این ورزش روی می آورند گرفتن کمربند سیاه بود. خیلی از مردم فکر می کردند که کمربند سیاه نشانه استادبودن در نزاع می باشد و نشاندهندة آن است که این افراد شکست ناپذیر هستند، اما در ژاپن مردم این طرز فکر را ندارند.
کمربند نشانه دانش یک شخص مانند دیپلم می باشد. شودان(SHODAN )دان یک کمربند سیاه نشاندهنده آن است که او تازه کار است. بنابراین شخصی که دارای این کمربند است نشانداده که باندازه کافی ورزش جودو را یادگرفته تا دانشجویی جدی باشد. هدف از یادگرفتن جودو نظم دادن به زندگی روزانه می باشد. کمربند سیاه نشانه انظباط و کار سخت است.
تجهیزات
یکی از تجهیزات لازم آموزش جودو، تشک مخصوص جودو می باشد. تشک باید دارای ضخامت کافی باشد تا وقتی که جودوکار به زمین پرتاب می شود دچار صدمه نشود. تمام مهارتهای جودو می تواند روی تشک تمرین شود. هرگز نباید روی تشک جودو با کفش راه رفت چون سنگ ریزه یا چیزهایی که به ته کفش چسبیده ممکن است در روی تشک باقی بماند و سبب صدمه دیدن پاها یا بدن کسانی که روی تشک تمرین جودو می کنند شود.
لوازم دیگر جودو، لباس مخصوص تمرین جودو می باشد که به آن جودوگی(JODU GI ) گفته می شود. لباسهای دیگری هم برای تمرین جودو وجود دارد که اغلب آن را با نان کی کوگی(KEIKO GI ) می شناسند، اما جودوگی لباسی است که مخصوص تمرین جودو طراحی شده است. قسمت بالای یونیفرم از پارچه کتانی دولا دوخته شده تا به هنگام کشیدن حریف پاره نشود. شلوار جودو هم معمولاً محکم است در قسمت زانو دارای وصله می باشد تا زود سائیده نشود.
بالاخره قسمت آخر لباس جود، کمربند مخصوص می باشد که برروی یونیفرم بسته می شود واز پارچة کتانی که چند بار تا شده استحکام آن زیاد شود و به راحتی پاره نشود دوخته شده است.
امروزه دسترسی به دستگاههای بدنسازی از ضروریات تمرین جودو می باشد. اگرچه مهارت زیادداشتن در مسابقات علیه حریف لازم است اما داشتن نیروی زیاد می تواند درصد موفقیت جودوکار را زیادتر کند
به هرحال بخاطر داشته باشید که برای پیشرفت جودو شما به یک تشک، یک یونیفرم جودو و یک حریف تمرینی خوب احتیاج دارید.
زبان و آداب و رسوم جودو
جودو یک کلمة ژاپنی است، بخاطر اینکه جودو در این کشور ابداع شده است، یادگرفتن نام تکنیک ها به ژاپنی چند دلیل مهم دارد. اولین منظور از یادگرفتن این اصطلاحات آن است که کسانی که این ورزش را در کشور های مختلف انجام می دهند قادر باشند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و در مسابقات بین المللی از این اصطلاحات استفاده کنند.
استفاده از لغات ژاپنی باعث می شود که ورزشکاران کشور مختلف این رشته بتوانند براحتی با یکدیگر کار کنند وهمدیگر را بفهمند. بنابراین هر جای دنیا که بروید و بخواهید ورزش جودو را دنبال کنید دانستن اصطلاحات به شما کمک می کند که حرف استاد، یا حریف تمرینی، یا هر کس دیگری که از این کلمات استفاده می کند را متوجه شوید.
دوم اینکه یادگرفتن اصطلاحات ژاپنی جودو باعث می شود که در مسابقات حرف داور مسابقه را بفهمید و از دستورات او اطاعت کنید. معمولاً در تمام طول مسابقه تمام دستورات و امتیازات به زبان ژاپنی بیان می شود. در بسیاری از مسابقات جودوکار بدلیل ندانستن اصطلاحات و نفهمیدن حرف داور، مسابقه را واگذار کرده برای مثال، برای مربی، گفتن« سی اوناگه» در هنگام مسابقه بجای گفتن پرتاب شانه با دو دست راحت تر خواهد بود.
یکی دیگر از جنبه های یادگرفتن اصطلاحات ژاپنی احترام گذاشتن به آن زبان می باشد. بنیانگذار جودو ژاپنی بود. استفاده از زبان ژاپنی نشانة احترام گذاشتن به کشوری است که این ورزش رزمی در آنجا شروع شده است. از آنجائیکه ورزش های هنرهای رزمی مرکزشان ژاپن می باشد و از استانداردهای ژاپنی استفاده می کنند، دانشجویان باید اصطلاحات آنها را یاد بگیرند.
اصطلاحات معمول جودو
کلمات زیر اصطلاحات معمول مورد استفاده در جودو می باشد و همه جودوکارها باید با این اصطلاحات آشنا شوند.
اصطلاحات معمول جودو
کلمه ژاپنی معنی فارسی
جودو جوتسوگو اصطلاحات جودو
آنزا چهارزانو نشستن
آشی وازا تکنیک های پا
اواسی وازا برنده شدن با استفاده از دو تکنیک ناقص
آیومی آشی راه رفتن معمولی
دان درجه کمربند سیاه
دوجو مدرسه یا باشگاه
فوسی گی دفاع در مقابل تکنیک
گوشین هو روشهای دفاع از خود
گوشین جوتسو هنر دفاع از خود
هانسوکوماکی شکستن مقررات در مسابقه
هان تی انتخاب لفظی برنده در مسابقات توسط داور
شامل 34 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله جودو
