دانلود تحقیق مرگ

اختصاصی از فی ژوو دانلود تحقیق مرگ دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

مقدمه:
یکی از مسائلی که ذهن آدمی را در طول تاریخ  به خود مشغول داشته، مرگ بوده است.  مسأله ی مرگ بیشتر به عنوان یک «دغدغه» و «نگرانی خاطر» و گاه به شکل «معما»یی لاینحل آدمی را به فکر واداشته است. عکس العمل آدمی در برابر مرگ هم متفاوت و متناسب با بافتهای فرهنگی جوامع، مذاهب و مکاتب و نیز تصور انسان از دنیا و خدا بوده است .
در پرداختن به مسأله ی مرگ باید به مسائل دیگری؛ چون حیات روح و جسم، دنیای ماورای حس و مسائلی ازاین قبیل پرداخت. البته برداشت جوامع ومذاهب مختلف، از این مسائل متفاوت و گاه مخالف با یکدیگرمی باشد و ما به فراخور حوصله ی این مقدمه، برخی از آنها را مطرح می کنیم:
«علم مطالعه ی مرگ  موضوعاتی گوناگون، مثل انسان شناسی فرهنگی،
تصور روح،آیین خاکسپاری و اعمال تمدنهای اولیه و موقعیت گورستانها در
قرون وسطی و... را مورد تفحص قرار می دهد »(دایره المعارف بریتانیکا).

مرگ از نظر زیستی و درمانگاهی«توقف برگشت ناپذیر گردش خون» می باشد (همان). این حالت معیاری عملی و مستقل برای از دست دادن برگشت نا پذیرکارکرد ارگانیسم به عنوان یک کل را فراهم می آورد.
از نظر لغوی بیشتر فرهنگ لغت ها«مرگ» را به عنوان «انقراض یاتوقف زندگی » یا به عنوان «پایان یافتن بودن» معنا می کند(همان). مشکلاتی که در تعریف مرگ وجود دارد ناشی از موانعی است که در تعریف زندگی با آن روبرو هستیم.
 در تعریفی دیگر از مرگ آمده است که «مرگ صفتی وجودی است که بر ضد حیات و زندگی خلق شده است» (جرجانی).

مرگ از نظر مذاهب و مکاتب گوناگون:
در «اسلام» مرگ واقعیت دارد و حتمی می باشد1 و ازآن به «اجل ٌمسمی»تعبیر شده است؛ اما در اسلام، مرگ نه تنها پایان نیست بلکه شروعی تازه است؛ شروع تازه و تجربه ای تازه از یک زندگی جدید در دنیایی که قابل مقایسه با دنیای فانی نیست. اسلام، مثل ادیان الهی دیگر به وجود جهان ماورا ی مادی اعتقاد دارد. قرآن دنیای ماده را سرای فانی و دنیای ماورای ماده را سرای باقی
 می نامد:«ان الدار الآخره لَهِیُ  الحُیُوان» (عنکبوت/64).
در قرآن، جهان باقی و مقام ومرتبه آدمها در آن توصیف شده است و این سخنان نشان
می دهد که آن جا «زندگی» هست. یک زندگی روحانی وتمام ناشدنی و ابدی. در احادیث مختلف از پیامبر اکرم و ائمه، «اندیشیدن به مرگ و غفلت نکردن از آن» مورد تأکید واقع شده است. پیامبر در حدیثی می فرماید :«الناسْ نیامّ فاذا ماتوا انْتَبِهوا» (فروزانفر،81:1347 ).          
در نظر ایشان زندگی این دنیا چونان یک خواب است و زندگی اخروی بیداری و هوشیاری کامل می باشد. در تواریخ آمده است که پیامبر بعد از جنگ اُحد به سراغ کشته های دشمن رفته و با آنها حرف می زند ودر باره ی تحقق وعده الهی از آنها  سؤال می کند؛ عده ای از پیامبر (ص)می پرسند که مگر  آنها می شنوند؟ پیامبر در جواب می فرماید:«آنها اکنون از شما شنوا ترند». می بینیم که از نظر اسلام کسی که می میرد زندگی اش با این مردن به پایان نر سیده است، بلکه این فقط جسم است که   ضربات مرگ را پذیرفته اما روح فارغ از تن، به زندگی ادامه می دهد. گاه مرگ وسیله ی آزمایش صدق ادعای مؤمن و کافر قرار می گیرد: «فَتَمنّوا الموتَ إن کُنتم صادقین» 2(بقره/94 ).
ائمه ی  بزرگوار ما نیز در احادیث ازمرگ، تصویری زیبا وخواستنی ترسیم کرده ا ند. مرگ در نظر این بزرگواران در حکم پلی است که مؤمن را به آسایش و قرب خداوندی می رساند و کافر را به عذاب می رساند. امام صادق (ع)در حدیثی می فرماید: مرگ برای مؤمن مثل بیرون آوردن لباس کهنه از تن و    پوشیدن لباس تازه  می باشد. بنابراین در اسلام، ما با نوعی «اشتیاق به مرگ » برای ورود به جهان دیگر و در حقیقت قرب و وصال خداوند روبرو هستیم. یکی از ده فروع دین جهاد در راه خداوند می باشد که علی (ع)آن را دری از درهای بهشت می داند که خداوند فقط برای خواص خویش باز می کند.3
قرآن درباره ی کسانی که در راه خداوند کشته می شوند می فرماید:
«ولاتَحًسُبُنُّ الذینُ قُتِلوا فی سبیلِ الله امواتاً بُلْ اَحیاءٌ عندُرُبهِّم یْرزَقون»(آل عمران/169).
مجاهد از مرگ نمی ترسد بلکه در رسیدن به آن، لحظه شماری می کند؛ چرا که مرگ
وسیله ای برای رسیدن به قرب خداوند است و مجاهد راه خداوند اگر کشته شود به زندگی والاتری دست می یابد:
نیست عزرائیل را دست و رهی بر عاشقان             عاشقان عشق را، هم عشق وسودا می کشد
کشته گان نعره زنان یالیت قومی یعلمون             خفیه صد جان می دهد دلدار و پیدا می کشد
                                                                                                                (غزلیات شمس، ج1،ص395)
گاه تعبیر«زنده» و«مرده» در قرآن با تصور ما فرق می کند. قرآن زنده بودن و نبودن را در مواردی با ایمان داشتن و نداشتن مرتبط می سازد:
« تُخْرجْ الحُیُّ منُ المیتِ وتُخرجْ المیِتَ منُ الحُی»(آل عمران/27) و در اینجا منظور از مرده، انسان کافر ومنظور از زنده، انسان مؤمن است.4 « خدای تعالی ایمان را حیات و نور وکفر را مرگ و ظلمت خوانده است» (طباطبایی، 1375: 3/ 212). در آیه ی دیگری نیز می فرماید:
« او من کان میتاً فاحییناهُ و جعلنا لهُ نوراً یمشی بهِ فِی الناسِ... » (انعام/ 122).
اسلام هم به جسم و هم به روح توجه نشان داده است و حتّی معاد را برای هر دو مطرح
می کند. در ادیان آسمانی دیگر  نیز بر وجود جهانی دیگر و ادامه ی زندگی درآنجا و نیز وجود روح در بدن تأکید شده است، البته تفاوتهایی در این میان به چشم می خورد، مثلا «مسیحیت » معاد را  فقط خاص روح می داند نه جسم، امانکته ای که مهم ومورد بحث ماست؛ این است که این ادیان آسمانی، همگی در اینکه «مرگ»پایان زندگی نیست، متّفق القول هستند .
در مذهب زرتشت نیز مرگ پایان نیست. «مرگ»سلاح اهریمن است و اگر قرار بود که پایان آدمی مرگ  باشد، اهریمن پیروز بود؛ در صورتی که یکی از اصول آیین زرتشت این است که پیروزمند نهایی«اهورا مزدا» است، نه«اهریمن». پس نباید مرگ که سلاح اهریمن است به عنوان پایان و نقطه ی توقف آدمی قلمداد شود(هینلز،1379: 95).
 در ادیان هندی نیز مرگ پایان نیست و آدمی با مرگ پایان نمی پذیرد. در آیین هندوان، آدمی بنا به کردارهایی که در این دنیا انجام داده است، دوباره به دنیا برمی گردد و به شکلی دیگر و در قالبی دیگر به زندگی ادامه می دهد. این ادیان اعتقاد به«تناسخ» دارند. در هند ادیان مختلفی وجود دارد. بعضی از آنها چون «اوپانیشاد» به وجود روح و زندگی آن بعد از مرگ جسم اعتقاد دارند و بعضی چون آیین «بودا » وجود روح و یک جوهر ثابت را رد می کنند وآیینی به نام «چارواکا» هدف زندگی را درخوردن و لذت خلاصه می کند؛ اما همگی این مذاهب به گردونه ی « باز پیدایی» و تولد دوباره از طریق تناسخ اعتقاد دارند.
از نظر آیین بودا، مرگ ما یه ی ارتقای فرد می شود؛ چرا که با تولّد پی در پی و اسارت در    دایره ی مرگ و تولد متوالی، می تواند به آن آزادی مورد نظر رسیده و به«برهمن» و آسایش دست یابد. بودا تولد، مرگ، بیماری، وجود و....را رنج می داند و مبدأ این رنج را در عطش به وجودآمدن و هست شدن می داند و برای رهایی از دایره ی رنج به فرونشاندن عطش، از راه کردار راست، زیستن راست، نیت راست و... می پردازد. از نظرآیین بودا جهان و هرپدیده ای که در جهان است، ناپایدار و محکوم به زوال و فنا می باشد. وجود تولّد، خود، سبب وجود مرگ می باشد و این تسلسل ادامه دارد(ولگانف شومان ،38:1375). در آیین اوپانیشاد درباره ی جدایی روح از جسم آمده است: «بدانگونه که کرم موجود در برگی چون به انتهای آن برگ رسد، قرارگاه دیگری گرفته و پیکر خویش را جمع می کند، به همانگونه نیز«آتمان»چون این جسم رارها کند؛آن را بی حس و جان می گر داند و قرارگا ه دیگری گرفته و پیکر خویش را اندرآن جمع می کند»(شایگان، 1:1356 / 113). آیین بودا چون اوپانیشاد معتقد به وجود «روح» نیست. در این آیین، تولد دوباره فقط برای آن دسته مفروض است که نطفه‌ ی تمایلات و عطش وابستگی ها رادر خویش نکشته باشند. از این رو ناچارندکه دوباره به دنیا برگشته و عمل ناتمام خویش را تمام کنند؛ اما آنها یی که این عطش را برای همیشه فرونشانده اند، از این آمدن و رفتن معاف هستند و این اوج آزادی مورد نظر بودا ست و این افراد به نیروانا و مقام فنا واصل می شوند.
در فرهنگ اسلامی و نیز بودایی به هزار رنگ بودن دنیا وعشوه گری‌ آن اشاره شده است و هر دو آیین از پیروان خویش می خواهند که به دنیا دل ندهند. علی (ع) مارا از دل بستن به دنیا برحذر داشته و یکی از دلایل سختی و تلخی مرگ در نظر مردم را،  دل بستن به دنیا می داند. آیین بودا نیز تعالیمی مشابه با دین اسلام، دراین زمینه دارد. از طرفی ما در فرهنگ اسلامی خویش، معتقد به این هستیم که خداوند زنده است و هر کس که از او اطاعت کند ومتخلّق به صفات او شود، او نیز چون خداوند هرگز نخواهد مرد وهمیشه «حی»می ماند .5 وجود این تعالیم و روایات در این دو آیین تا اندازه ای آنها را در « پذیرش مرگ» همسو قرار داده است.

شامل 181 صفحه Word